Passports

Η περίοδος των μεταγραφών είναι η περίοδος της απόλυτης παράνοιας, κατά την οποία ξεπερνιούνται ακόμα και οι υποσχέσεις των πολιτικών σε προεκλογική περίοδο. Τα ονόματα που περνούν από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ξεπερνούν και σε «ποσότητα» και σε «ποιότητα» το κλασικό «παραμύθι» της πολιτικής. Και οι εφημερίδες, παρά το γεγονός ότι έχουν διαψευσθεί πάμπολλες φορές, δεν πέφτουν αλλά αντίθετα αυξάνουν την κυκλοφορία τους.

Τι σημαίνει αυτό; Απλά ότι μας αρέσει σαν λαός το παραμύθι. Μας αρέσει να ονειρευόμαστε για μια δυο μέρες πως μπορεί η μικτή κόσμου να έρθει να παίξει στην ομάδα μας. Και όσο σβήνει το ένα όνειρο τόσο ανάβει το άλλο και πιέζουμε ομάδες, παράγοντες, προέδρους να το κάνουν πραγματικότητα. Αντικειμενικά, όμως, η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή της φαντασίας μας.

Η άλλη πραγματικότητα είναι οδυνηρή και δεν θέλουμε να τη βάζουμε στο μυαλό μας. Η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου μας κανονικά δεν έπρεπε να μας επιτρέπει αυτά τα όνειρα των θερινών ημερών. Μόνο και μόνο τα εισιτήρια αν κοιτάζαμε που κόβονται σε ολόκληρο το πρωτάθλημα και τα συγκρίναμε με αυτά των πρωταθλημάτων που παίζουν τα ονόματα των πρωτοσέλιδων θα έπρεπε να μας πιάσει θλίψη. 

Αφήστε τις εγκαταστάσεις. Τα γήπεδα και τα ανύπαρκτα προπονητήρια. Όλα αυτά τα περνάμε «ντούκου» για να μην χαλάσει το όνειρο. Δηλώσεις παικτών διεθνούς εμβέλειας τις αντιμετωπίζουμε σαν να μην έγιναν ποτέ. Η ουσία, όμως, είναι ότι για να έρθει ένας παίκτης εμβέλειας στην Ελλάδα πρέπει να πάρει τουλάχιστον τα διπλάσια χρήματα από ό,τι θα έπαιρνε αλλού.

Έτσι μόνο κάμπτεται η απροθυμία του να έρθει στη χώρα μας. Υπάρχουν, βέβαια, περιπτώσεις που πετυχαίνεις λαχείο και έρχεται ένας μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά αυτό είναι εξαίρεση στον κανόνα. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο οι Έλληνες παίκτες να κοιτάνε να φύγουν στο εξωτερικό με ελαφρά πηδηματάκια και να παίξουν ως επαγγελματίες σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα, με καλύτερες συνθήκες εργασίας στις οποίες προσβλέπει κάθε εργαζόμενος.

Το πρόβλημα δεν είναι όμως τα όνειρα τα οποία δικαιούται να κάνει κάθε φίλαθλος ή οπαδός ομάδας και πρέπει να τα κάνει. Το πρόβλημα είναι η απόσταση που έχουν αυτά τα όνειρα με την πραγματικότητα, γιατί όταν η απόσταση αυτή είναι μεγάλη, όπως είναι στη δική μας περίπτωση της Ελλάδας, τότε γίνονται «φρικτές ουτοπίες» και χάνουν τη δημιουργική δυναμική που δίνουν στον άνθρωπο και την κοινωνία τα όνειρα.

Θα πείτε ότι έχουν έρθει μεγάλοι παίκτες στην Ελλάδα. Βεβαίως και έχουν έρθει. Για να έρθουν, όμως, αυτοί χρειάστηκαν τεράστια προσπάθεια και πολλά χρήματα. Τέτοιες μεταγραφές δεν τελειώνουν από τη μια μέρα στην άλλη και δεν είναι καθόλου εύκολες αφού τα χρήματα που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν ευρωπαϊκές ομάδες είναι πάρα πολλά και έχει ανέβει πολύ ο πήχης στον οικονομικό τομέα. 

Πολλοί για παράδειγμα μιλάνε για τη Λιόν και αναφέρουν την ανοδική της πορεία κάνοντας συγκρίσεις. Γνωρίζουν, όμως, ότι η Λιόν παίρνει μόνο από τηλεοπτικά δικαιώματα 60 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο; Δεν έχει καμία σχέση η ποδοσφαιρική αγορά της Γαλλίας με αυτήν της Ελλάδας, όπως δεν έχουν καμία σχέση και οι αγορές άλλων προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών όπως της Ισπανίας, της Αγγλίας της Ιταλίας με τη δική μας. Και η ανισότητα όλο και μεγαλώνει και φαίνεται αυτό από τα αποτελέσματα των ομάδων μας στην Ευρώπη.

Αυτά όλα που αναφέρω δεν σημαίνουν βέβαια ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια σύγκλισης του ποδοσφαίρου μας με αυτό των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών της Ευρώπης. Αντίθετα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες σε όλα τα επίπεδα. Για να γίνει, όμως, αυτό και για να υπάρχουν ελπίδες να φτάσουμε κάποια στιγμή σε αυτό το επίπεδο πρέπει να κατανοήσουμε το πού βρισκόμαστε και τι απόσταση πρέπει να διανύσουμε. 

Το κυριότερο είναι πως πρέπει να αρχίσουμε από μέσα και όχι από τη βοήθεια από το εξωτερικό με μεταγραφές ποδοσφαιριστών. Πάσχουμε βαριά σε θέματα οργάνωσης και επαγγελματικής νοοτροπίας. Πάσχουμε ακόμη και σαν φίλαθλοι ή οπαδοί γιατί στη μεγάλη μας πλειοψηφία έχουμε μόνο απαιτήσεις, και μεγάλες μάλιστα, ενώ δεν αναγνωρίζουμε καμία δικιά μας υποχρέωση. Κανείς όμως από όσους ασχολούνται με τον όποιο τρόπο με το ποδόσφαιρο δεν είναι άμοιρος ευθυνών.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)

Ο ισχυρός ιστός που συνδέει άγνωστους μεταξύ τους στην ίδια πόλη μπορεί να είναι η καλπάζουσα εμμονή των δημοσιογράφων με τις μεταγραφές. Θεμιτό, καθώς «εθιμικώ δικαίω» μια από τις ομάδες που κάθε χρόνο καταγίνεται περισσότερο με αυτές είναι και ο ΠΑΣ Γιάννινα. Κάτι σαν όπιο, που αν δεν την αποκοιμίζει, σίγουρα της επιτρέπει να διεκδικεί για τον εαυτό της το μέγιστο μερίδιο του κοινού ενδιαφέροντος. Όλοι κάνουν μεταγραφές, όμως αυτές του ΠΑΣ δαπανούν περισσότερο χαρτί στις τοπικές εφημερίδες και χρόνο στα ερτζιανά!

Η άλλη πιθανότητα -και μάλλον περισσότερο εδραία- είναι ότι ο Γιώργος Χριστοβασίλης έχει αποφασίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα να αναδιατάξει το... όλο ρόστερ. Ξεκίνησε την ανοικοδόμηση το περασμένο καλοκαίρι, έκανε κάποια μερεμέτια τη χειμερινή περίοδο, για να ολοκληρώσει ένα μεγάλο μέρος των εργασιών του το φετινό καλοκαίρι.

Οι μεταγραφές -ως γνωστόν- φέρνουν πρόσκαιρη ευφορία, στα σίγουρα κινούν χρήμα, αλλά ακόμη πιο σίγουρα δεν φέρνουν πάντα την απόλυτη ευτυχία. Τα λαχεία -ως γνωστόν- δεν μπαίνουν μόνο στην τσέπη, αλλά πετιούνται και στο καλάθι των αχρήστων. Το σίγουρο είναι ότι ο νεοφανής συνδυασμός  «έμπειρος, σε παραγωγική ηλικία για μπάλα» είναι αυτός που καθοδηγεί τους Χριστοβασίλη, Αγγελή και Ντεμόλ στους παίκτες που σε πρώτη φάση κοιτούν και εν συνεχεία διεκδικούν. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Γενικά, πρόκειται για εξίσωση, που αν οι περισσότεροι... άγνωστοι «χι» επιβεβαιωθούν, μπορούν να δώσουν μία καλή λύση στον υπό διαμόρφωση ΠΑΣ Γιάννινα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα συνεχίσουν να γεμίζουν σωρηδόν οι στήλες των εφημερίδων και να «μπουκώνουν» τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων με ονόματα εύηχα, δυσανάγνωστα, άγνωστα και λιγότερο αφανή. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή!
Αυτές τις ημέρες οι εξελίξεις τρέχουν μέχρι ώρες που είναι απαγορευτικές για εμάς τους... «μυαλοπώληδες» που πρέπει να δώσουμε το πόνημά μας πιο νωρίς. Ούτως ή άλλως, πάντως, έχει μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που κινούνται οι «κυανόλευκοι» σε αυτό το θέμα.

Αν αφαιρέσουμε μία δόση υπερβολής που υπάρχει πάντα στο ρεπορτάζ (αφού και οι ομάδες πάντα θέλουν να φαίνεται πως έχουν το πάνω χέρι), η δουλειά δείχνει να γίνεται με σωστό τρόπο. Το θέμα είναι αν αυτή θα εξυπηρετεί αγωνιστικούς ή επικοινωνιακούς σκοπούς ή και τους δύο! Βλέπετε, στην παρούσα φάση, η πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΣ δείχνει να επιθυμεί μεταγραφές «αεροδρομίου» που θα μπορέσουν να δώσουν όραμα και προοπτική, αλλά και επειδή ζητούν αρκετά εκατομμύρια, άρα θα είναι καλοί!

Έχει σημασία, όμως, τελικά τι θέλει ο οπαδός; Στον ΠΑΣ μέχρι πρόσφατα... όχι ιδιαίτερα! Αλλά τώρα παίζει και αυτό το ρόλο του, αφού η εκ νέου «μη στήριξη» του «λαού» στην ιδιοκτησία θα αποτελούσε από μόνο του εφιαλτικό σενάριο. Συν το γεγονός πως αυτός ο «λαός» ήδη έχει κληθεί να αγοράσει τα διαρκείας για τη νέα περίοδο. Θα μετρήσει και αυτό, λοιπόν, όσο και αν ο Γιώργος Χριστοβασίλης δεν είναι ο τύπος που ανοίγει το «ταμείο» για να σκορπάει χρήμα δεξιά και αριστερά για το «θεαθήναι».

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)

Ξεπεσμένοι άγγελοι. Mεσόκοποι αστέρες σε τροχιά πτώσης. Yπερκοστολογημένοι -στα παχιά λόγια των παραγόντων και στα πρησμένα εξάστηλα των εφημερίδων- νεανίες των οποίων και μόνο το όνομα συνιστούσε δισεπίλυτο γρίφο. Κάποτε, όχι πάντως και παλιά, η ιδέα και μόνο να «ψωνίσει» μια ομάδα στις μεταγραφές από κάπως ψηλότερο ράφι αποτελούσε όνειρο απατηλό. Έτσι, θέλοντας και μη, η προσφυγή στις παραπάνω κατηγορίες παικτών αποτελούσε μια αναγκαία -αλλά διόλου χρήσιμη- αποδοχή των ορίων που έχει η ελληνική αγορά. 

Δεν γίναμε αίφνης Ισπανία, Ιταλία ή Αγγλία και είναι φανερό πως δε θα γίνουμε ποτέ. Για κάμποσους λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Ωστόσο ακόμα και σε τούτη τη μεταγραφική περίοδο που παραδοσιακά περιμένεις το ελάχιστο να αποκτήσει παρά φύσιν σπουδαιοφανή χροιά, βλέπεις μια ποιοτική διαφοροποίηση. Ίσως τελικά να είναι πιο εύκολο απ’ ό,τι φαίνεται για να έρθουν παίκτες με στάνταρ ποιότητας στη χώρα μας. Δεν λέω ότι είναι φτηνό το... σπορ, αλλά σίγουρα δεν είναι ακατόρθωτο. Επιπλέον δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η μοναδική διέξοδος για τις ελληνικές ομάδες.

Πολλές φορές η ανακάλυψη ενός άγνωστου ποδοσφαιριστή αποτελεί μεγαλύτερο παράσημο για τις δικές μας ομάδες από το να «ψωνίσουν» έτοιμες και κοινά αποδεκτές λύσεις. Το πρώτο προϋποθέτει καλό σκάουτινγκ, δουλειά εις βάθος, μελέτη του αντικειμένου, ενώ το δεύτερο χρειάζεται μόνο ένα γεμάτο πορτοφόλι έτοιμο να αδειάσει αυθωρεί και παραχρήμα.

Οι οπαδοί και οι... εφημερίδες αρέσκονται στις όμορφες φούσκες που φτιάχνουν πρόσκαιρα όνειρα, καταλήγοντας συνήθως σε αυτό που πραγματικά είναι: φούσκες. Είναι απόλυτα θετικό ότι οι περισσότερες ομάδες αρχίζουν να ξεφεύγουν από αυτήν τη στρεβλή λογική που οδηγεί μαθηματικά στο καλά πληρωμένο λάθος. Αν και θα περίμενε κανείς να υπόκεινται σε αυτό το νόμο οι φτωχότερες ΠAE και λιγότερο οι μεγάλοι που με το νόμο των πιθανοτήτων θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για να φέρουν κάποια στιγμή ένα επώνυμο κελεπούρι. Όσο πιο επαγγελματικά αντιμετωπίζει κανείς τις μεταγραφές, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει για να βρει κερδισμένος. Ακόμη και αν χρειαστεί να αδειάσει το πορτοφόλι του...

Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου

Είναι άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου ότι όλες οι μεταγραφές κρίνονται στο γήπεδο. Ο πιο σπουδαίος παίκτης μπορεί να μην «κολλήσει» σε μια ομάδα και να περάσει χωρίς να ακουμπήσει απ’ αυτήν. Και αντίστροφα, ένας μέτριος παίκτης, αν νιώσει καλά σ’ ένα σύνολο, αν τον βολέψει σχετικά με τα προσόντα του το σύστημα της ομάδας και βρει την υποστήριξη που πιθανόν χρειάζεται από τον προπονητή και τον κόσμο, μπορεί να κάνει σπουδαία καριέρα.

Για να μην τρελαθούμε, όμως, τα ονόματα των μέτριων παικτών που, υπό συνθήκες, έκαναν σπουδαία πράγματα ΔΕΝ είναι γενικώς περισσότερα απ’ όσα είναι τα ονόματα σπουδαίων παικτών που αποδείχτηκαν «χαμένη υπόθεση». Είναι λιγότερα. Είναι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, αλλά ο κανόνας δεν είναι.

Ο κανόνας είναι ότι όσο καλύτερους (ποιοτικότερους) παίκτες παίρνει κάποιος στην ομάδα του τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει και να ανεβάσει συνολικά το επίπεδό της. Και όσο περισσότερους μέτριους παίκτες αναζητά, με την ελπίδα να του «βγουν» αστέρια, τόσο λιγοστεύουν αυτές του οι πιθανότητες.

Είναι, λοιπόν, απλό και καθολικά αποδεκτό παγκοσμίως αυτό που λέμε τώρα και δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να επανεφεύρουμε και την αλφαβήτα του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα του 2009. Το να γίνει κουβέντα του τύπου «μα, δεν μπορούν όλες οι ομάδες να παίρνουν μόνο καλούς παίκτες -αυτά είναι για τους πάμπλουτους συλλόγους», το δέχομαι ανεπιφύλακτα. Έτσι συμβαίνει, πράγματι. Και δεν συζητάμε αυτό τώρα. Συζητάμε πάντα για το εφικτό και όχι για το ευκταίο.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)

Δύο εσωτερικές μεταγραφές πραγματοποίησε ο ΠΑΣ, αφού από τα τμήματα υποδομής προωθήθηκαν στην επαγγελματική ομάδα με την ιδιότητα του εκπαιδευόμενου, οι ταλαντούχοι Γιάννης Ιωάννου και Δημήτρης Χαρίσης.

Πρόκειται για δύο παίκτες που παρακολουθεί από το καλοκαίρι ο Στεφάν Ντεμόλ, ο οποίος ζήτησε να τους έχει στη διάθεσή του στη διάρκεια του υπολοίπου της περιόδου, αφού αν o ΠΑΣ  εξασφαλίσει την άνοδο θα τους... ρίξει στη φωτιά, όπως στις προθέσεις του ήταν στον αγώνα με τον Εθνικό να περάσει αλλαγή τον Μάριο Οικονόμου, ο οποίος πρόσφατα έγινε επαγγελματίας, αλλά το ρευστό αποτέλεσμα δεν επέτρεψε το ρίσκο.

Ο Γιάννης Ιωάννου βρέθηκε ψηλά στη λίστα του Ντεμόλ (προηγήθηκε ο Οικονόμου λόγω του τραυματισμού του Κώτσιου), αφού ο νεαρός άφησε άριστες εντυπώσεις στην προετοιμασία στο Ελατοχώρι, αλλά και όσες φορές ο Βέλγος τεχνικός τον χρησιμοποίησε στα εσωτερικά φιλικά. Ο Ιωάννου είναι γεννημένος στις 7 Μαΐου του 1994, αγωνίζεται ως επιτελικός μέσος, ενώ έχει ξεκινήσει από τα τμήματα junior του ερασιτέχνη ΠΑΣ Γιάννινα.

Ο Δημήτρης Χαρίσης, γεννημένος στις 25 Ιουλίου 1993, ανήκει στον ερασιτέχνη ΠΑΣ Γιάννινα τρία χρόνια κάτι που σημαίνει ότι έχει τις προϋποθέσεις να χαρακτηρίζεται «γηγενής».

Να σημειωθεί ότι από το 2013 κάθε ΠΑΕ θα πρέπει να έχει στις τάξεις της και να χρησιμοποιεί έξι Έλληνες παίκτες, εκ των οποίων οι δύο θα πρέπει να είναι γηγενείς. Γηγενής θεωρείται κάθε παίκτης που έχει στο ερασιτεχνικό σωματείο της ΠΑΕ (εν προκειμένου στον ερασιτέχνη ΠΑΣ Γιάννινα) τριετή αγωνιστική παρουσία.

Καθόλου τυχαία βέβαια δεν είναι η στροφή που παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες στους λεγόμενους μεγάλους του επαγγελματικού πρωταθλήματος (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός κ.λ.π.) προς την ελληνική αγορά, αλλά και στην επικείμενη επιστροφή παικτών τους που είχαν δοθεί δανεικοί σε έτερες ομάδες, θεωρούνται ωστόσο γηγενείς, αφού η οδηγία της ΟΥΕΦΑ είναι σαφής.

Αυτήν την εποχή τα περισσότερα φιλικά των ομάδων δεν βλέπονται γιατί οι παίκτες είναι σφιγμένοι, λείπει η χημεία και η αλληλοκάλυψη, ενώ οι αυτοματισμοί τώρα διδάσκονται, αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο όντως συμβαίνει.

Ο ΠΑΣ μετά τη φετινή του μεταγραφική καμπάνια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες του πρωταθλήματος που ξεκινάει σε μία εβδομάδα. Η στρατηγική της βελτίωσης του φετινού ΠΑΣ είναι ένας δρόμος πολύ σαφής και πολύ συγκεκριμένος. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πού θα βγάλει.

Τι έκανε ο ΠΑΣ φέτος; Απέφυγε τις φαντεζί μεταγραφικές κινήσεις που δεν τον βοήθησαν καθόλου στην προηγούμενη καταβύθισή του στη Super League και απέκτησε μέχρι στιγμής εννέα παίκτες με βασικό κριτήριο την ηλικία τους και τη δίψα τους για διάκριση. Κάποιοι βέβαια εξ’ αυτών παίρνουν καλό βαθμό βάσει βιογραφικού και επιδόσεων στις προηγούμενες ομάδες, όπως λόγου χάρη ο Μπουζίντ, ωστόσο στην πλειονότητά τους οι φετινές μεταγραφικές επιλογές διοίκησης και προπονητή δεν αποθεώθηκαν όπως είχε συμβεί πριν από δύο χρόνια      

Τι απέκτησε όμως ο ΠΑΣ χάρη στις φετινές του μεταγραφές; Πρώτα και κύρια, καλύτερο πάγκο. Όλοι οι παίκτες που αποκτήθηκαν είναι μεταγραφές 18άδας –παίκτες που εγγυώνται μια καλή παρουσία– δύσκολα όμως μπορείς να πεις με βεβαιότητα ότι κάποιος θα κάνει τη διαφορά. Η ουσία είναι ότι ο ΠΑΣ πήρε παίκτες που πρέπει να παλέψουν με αυτούς που υπάρχουν για τη θέση του βασικού. Ακόμα και οι θεωρητικά καλύτερες μεταγραφές του δεν είναι βέβαιο ότι θα βρουν εύκολα θέση στην ενδεκάδα.

Για παράδειγμα, ο Κουέβας κινδυνεύει να μην πάρει από την αρχή θέση βασικού, γιατί ο Ντεμόλ στα μέχρι τώρα φιλικά έδειξε ότι προτιμά να παίζει με έναν κυνηγό κι από τη στιγμή που εκεί υπάρχει ο περσινός πρώτος σκόρερ της Football League- έστω και στα 35 του- ο ανταγωνισμός θα είναι δύσκολος. Ο Γεωργίου, από την άλλη, δείχνει αρκετά ορεξάτος και με περίσσιο ταλέντο, αλλά κανείς δεν του εγγυάται θέση βασικού και θα πρέπει να παλέψει γι’ αυτήν. Όπως καταλαβαίνετε, η φετινή χρονιά θα έχει ξεχωριστό χρώμα και ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Από την άλλη, στον ΠΑΣ Γιάννινα των τελευταίων ετών η γκρίνια αγγίζει έτσι και αλλιώς τα όρια της ψυχοπαθολογίας. Τόσο πολύ που αν έρθουν κάποια στιγμή (που λογικά κάποια στιγμή θα έρθουν κι αυτές) οι αλκυονίδες ημέρες, κόσμος και κοσμάκης θα αρχίσει να τσακώνεται με τον ίσκιο του για να μη χάσει τη φόρμα του.

Πονάνε τρεις ισοπαλίες και δυο ήττες από ομάδες σαφώς ανώτερες ποιοτικά (Άρης, Σίβασπορ) στα φιλικά προετοιμασίας; Για τον οπαδό, ούτε λόγος! Γεμίζει πίκρα το μυαλό του οπαδού όταν η ομάδα του στα πρώτα φιλικά δεν κατορθώνει να πετύχει παρά ελάχιστα γκολ; Δεν χωράει αμφιβολία. Πώς χωρά σε όλα αυτά όμως ο μόνιμος μιθριδατισμός της πλειονότητας των οπαδών του ΠΑΣ; Πώς μπορεί κάποιος να έχει πείσει τον εαυτό του πως καταπίνοντας σε ισόποσες δόσεις (καθημερινώς) το δηλητήριο, μπορεί στο τέλος να αντέξει τον οριστικό θάνατο;

Πώς εξηγείται λίγες μόλις πριν την έναρξη του πρωταθλήματος να υπάρχει τέτοια αντιφατική εικόνα, σύμφωνα με την οποία ήδη έχει ξεκινήσει από ορισμένους η σκληρή αποκαθήλωση του δημιουργήματος του Ντεμόλ; Πάλι καλά που υπήρχε το φιλικό με τον Ολυμπιακό που άλλαξε κάπως την ψυχολογία του κόσμου. Γιατί δεν είναι δυνατόν εν μία νυκτί το βαρύ χαρτί να γίνεται φύλλο που το παίρνει ο επερχόμενος αυγουστιάτικος άνεμος, ο προπονητής να βγαίνει νωρίς στη σέντρα, η διοίκηση να βρίσκεται στη θέση του απολογούμενου και ο Αγγελής σε εκείνη του μόνιμα κατηγορούμενου.

Τα παλιά φαντάσματα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια. Και, προσοχή, την πόρτα δεν την ξεκλείδωσε κάποιο χέρι που πρόσκειται σε αντίπαλη ομάδα. Τσάμπα περιμένει η γιαννιώτικη οικογένεια τους αντιπάλους της να την κατακεραυνώσουν. Στην περίπτωσή της ισχύει το πάντα επίκαιρο: «Τι να τους κάνεις τους εχθρούς αν έχεις τέτοιους φίλους»! Και όντως για ακόμα μια φορά φίλια ήταν τα πυρά που έπληξαν τα καίρια πρόσωπα που διαφεντεύουν αυτήν τη στιγμή την ΠΑΕ και την ομάδα. Σαν να λέμε ένα κλασικότατο déjà vu. Για τους μη γαλλομαθείς η ελεύθερη μετάφραση είναι απλή: το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Εν μια νυκτί οι μεταγραφές που ολοκληρώθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αποδείχθηκαν σκάρτες και εκείνες που για κάποιους λόγους δεν ολοκληρώθηκαν ήταν οι αναγκαίες για να αλλάξει επίπεδο η ομάδα. Ο Ντεμόλ αναγορεύτηκε σε αρχιμάγειρας που ασκεί την προπονητική του διοίκηση λες και αναμειγνύει ετερόκλητα υλικά σε ένα καζάνι δίχως πάτο. Η δε διοίκηση, εγκαλείται ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα. Κι όλα προκλήθηκαν μόλις από τα πρώτα φιλικά αποτελέσματα της ομάδας.

Μένει να σκεφτούμε τι θα συμβεί περί τον Δεκέμβριο, τότε που πολλά πράγματα θα έχουν ξεκαθαρίσει στο πρωτάθλημα. Το δίχως άλλο όποιος κατέχει αξίωμα στο συγκεκριμένο κλαμπ (και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τον προπονητή, που είναι ο συνήθης ύποπτος σε κάθε ομάδα) οφείλει να γνωρίζει τη χρήση των πρώτων βοηθειών.Είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν θα του χρειαστούν.

Αντίστοιχο παράδειγμα αυτομαστίγωσης δύσκολα μπορεί να συναντήσει κανείς σε άλλη ποδοσφαιρική ομάδα στην Ελλάδα (με εξαίρεση ίσως τον Παναθηναϊκό), ου μην και στον πλανήτη ολόκληρο. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού φερ’ ειπείν σε σπάνιες περιπτώσεις (σχεδόν οριακές) θα τα βάλουν με τον πρόεδρο της ομάδας, σπανιότερες θα ρίξουν το ανάθεμα στους παίκτες, επομένως ο μόνιμος στόχος τους είναι ο προπονητής. Ποτέ όμως δεν ξεπερνούν τα όρια της γενικευμένης απαξίωσης. Γνωρίζουν από μόνοι τους να βάζουν όριο στην κριτική και να φτάνουν μέχρι το σημείο που δεν θα διακυβευτεί η ισορροπία της ομάδας.

Οι αντίστοιχοι της ΑΕΚ λόγω ιδιοσυγκρασίας και ταμπεραμέντου τα βάζουν μόνο με πρόσωπα τα οποία αφού πρώτα έχουν θεοποιήσει στη συνέχεια τους πετούν το λίθο του αναθέματος. Ποτέ όμως δεν χρησιμοποιούν τους παίκτες και τον προπονητή (εκτός και αν είναι ο Μπάγεβιτς) για να δημιουργήσουν έκρυθμη κατάσταση.

Προφανώς στον ΠΑΣ η μενταλιτέ είναι κάπως διαφορετική και ουδόλως εκλεπτυσμένη. Αύριο το πρωί κιόλας οι παίκτες μπορούν να καρατομηθούν μόνο και μόνο γιατί στραβοκοίταξαν στην εξέδρα ή έβαλαν ανάποδα τις κάλτσες τους. Και μετά αναρωτιόμαστε -σε θεωρητικό πάντα επίπεδο- γιατί αυτή η ομάδα θα χρειαστεί να περάσει πολλά βουνά για να βγει στο ξέφωτο.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)

Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα οι κακές συνήθειες αφθονούν. Ένα από τα γνωρίσματα που έχουμε ως λαός είναι να ενθουσιαζόμαστε γρήγορα και εξίσου γρήγορα να περνάμε από το ζενίθ στο ναδίρ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο, όπου συνήθεια  είναι να δοξάζουμε όποια μεταγραφή κι αν πραγματοποιούν οι ομάδες, εκμεταλλευόμενοι εμπορικά – άμεσα ή έμμεσα - την αγωνία του μέσου οπαδού, που ελπίζει ότι κάθε νέο πρόσωπο θα φέρει επανάσταση στον αγαπημένο του σύλλογο.

Η περίπτωση του ΠΑΣ Γιάννινα και των μεταγραφών που έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα είναι ενδεικτική. Κάποιες εντυπωσιάζουν ως ονόματα (Ζαϊρί, Μπουζίντ), ενώ αυτές που δεν πείθουν με την πρώτη ματιά παρουσιάζονται ως «λαβράκια». Από την άλλη, οι ίδιες μεταγραφές μπορεί κατά τη διάρκεια της χρονιάς να αποδειχτούν «μαύρη» τρύπα.

Όταν επιλέγεις τόσους πολλούς παίκτες για να στελεχώσουν το ρόστερ- που αποδεδειγμένα χρειάζεται ενίσχυση- τότε οφείλεις να λάβεις υπόψη σου εκτός από τα αριθμητικά δεδομένα που προκύπτουν από τις επιδόσεις των παικτών κι άλλους παράγοντες.

Καλείσαι να εκτιμήσεις αν όλοι οι καινούριοι ή έστω μερικοί απ’ αυτούς, διαθέτουν το ειδικό βάρος και την προσωπικότητα να ηγηθούν της ομάδας σου. Οι περισσότεροι από τους νεομεταγραφέντες είναι δίχως αμφιβολία καλοί παίκτες. Αποδεδειγμένα και με αριθμούς. Καμιά αμφιβολία γι’ αυτό. Καλοί παίκτες, όμως, ήταν - ή τουλάχιστον ως τέτοιοι παρουσιάζονταν- και άλλοι, στην πορεία, όμως, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν εύκολο να ανταπεξέλθουν στο βάρος και τις ευθύνες μιας απαιτητικής ομάδας όπως ο ΠΑΣ Γιάννινα.

Ο ποδοσφαιριστής του ΠΑΣ πρέπει να διαθέτει το θράσος και την προσωπικότητα να... αρπάξει κι από το λαιμό -αν χρειαστεί- τους αντιπάλους.  Ειδικά ο τερματοφύλακας πρέπει να είναι σε θέση να ξυπνάει με τις φωνές του τους συμπαίκτες του και να τους κατευθύνει ως δεύτερος προπονητής.

Η ιστορία του ποδοσφαίρου μας διδάσκει ότι οι παίκτες που άλλαξαν τη μοίρα των ομάδων τους δε διέθεταν απλά αξιοζήλευτα αθλητικά προσόντα. Χαρακτηρίζονταν από σπάνια ψυχικά χαρίσματα, που τους επέτρεπαν να μη λυγίζουν κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς πίεσης και να αφήνουν μέσα σε δευτερόλεπτα πίσω τους τα όποια λάθη τους.

Γιατί σε ομάδες όπως ο ΠΑΣ Γιάννινα χρειάζεται καρδιά για να σβήνεις τα λάθη σου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και να μην τα αφήνεις να σε επηρεάζουν.

Κανείς, λοιπόν, δεν γνωρίζει αν οι νεομεταγραφέντες διαθέτουν εκτός από τα σωματικά και τα ψυχικά χαρίσματα για να ανταποκριθούν με επιτυχία στα νέα τους καθήκοντα.

Καλά- καλά δεν το ξέρουν ούτε ο ίδιοι, καθώς μερικοί εξ’ αυτών ουδέποτε στο παρελθόν έχουν δοκιμαστεί σε ανάλογο περιβάλλον απαιτήσεων και πίεσης. Γι’ αυτό, ακριβώς, οι μεταγραφές πάντοτε εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο. Σε λίγους μήνες θα γνωρίζουμε αν θα έχουν βγει ή όχι.  Όπως και να έχει πάντως, το ρίσκο δεν μπορείς να το μηδενίσεις. Μπορείς μόνο να το ελαχιστοποιήσεις. Και ο Βαγγέλης Αγγελής, που είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα στο μεταγραφικό σχεδιασμό, το έχει καταφέρει σε μέγιστο βαθμό αυτό, «ψωνίζοντας» παίκτες με αξιοζήλευτο βιογραφικό.

Υ.Γ.: Αυτήν την εποχή συναντούμε μόνο τα δύο άκρα: αυτούς που αποθεώνουν κάθε μεταγραφή και εκείνους που παρά τις περγαμηνές που συνοδεύουν τους περισσότερους παίκτες, δυσπιστούν. Μέση οδός δεν υπάρχει. Αποφασίστε σε ποια κατηγορία ανήκετε.

Νίκος Σκούμπος (αναδημοσίευση από Αθλητική Γνώμη)

Μετά τον Πολωνό Καμίλ Κρολ ήταν σειρά του Γιάννη Ρόβα να δεχτεί πρόταση ανανέωσης από τη διοίκηση των «πορτοκαλί». Ο ποδοσφαιριστής εμφανίστηκε θετικός στο ενδεχόμενο να παραμείνει στο σύλλογο, αν και δεν έδωσε την οριστική του απάντηση.

Αναφορικά με το θέμα των μεταγραφών, η ομάδα της Ηπείρου θα κάνει λίγες και ουσιαστικές κινήσεις, με τις πληροφορίες να κάνουν λόγο ότι αυτές δεν θα ξεπερνούν τις τέσσερις. Τέλος, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής η διοίκηση παρέθεσε αποχαιρετιστήριο γεύμα σε παίκτες και τεχνική ηγεσία.

Στη Δόξα Κρανούλας παραχωρήθηκε τελικά δανεικός από τον ΠΑΣ Γιάννινα ο Ευρυπίδης Γιάκος (φωτό), ο οποίος πέρυσι είχε πραγματοποιήσει μια εξαιρετική χρονιά με τους "οράνιε" και ήλπιζε ότι θα του δοθεί φέτος η ευκαιρία και στην ομάδα του ΠΑΣ να αποδείξει την αξία του, δυστυχώς όμως για τον ίδιο ο Στεφάν Ντεμόλ είχε διαφορετική γνώμη.

Ωστόσο, για να μην χαθεί ο παίκτης για τον ΠΑΣ, αφού το συμβόλαιό του λήγει το καλοκαίρι του 2012, μεταξύ των δύο πλευρών υπεγράφη ιδιωτικό συμφωνητικό που μεταξύ άλλων αναφέρει ότι μετά το τέλος του δανεισμού του στην Κρανούλα, ο Γιάκος θα υπογράψει νέο διετές συμβόλαιο με τον ΠΑΣ.

Πλην του Γιάκου, η Δόξα κατάφερε να αποσπάσει τη συναίνεση του ΠΑΣ Γιάννινα και για δανεισμό του Κώστα Παππά, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε πέρυσι από ένα σοβαρό τραυματισμό, ωστόσο είναι πλέον έτοιμος να αγωνιστεί. 

Επιμέλεια: Χρήστος Καλύβας

Μόνο οι υπογραφές απομένουν για να οριστικοποιηθεί η συμφωνία ανάμεσα στην Κρανούλα και τον πρώην παίκτη του ΠΑΣ Γιάννινα Παύλο Βαρτζιώτη, καθώς ήδη ο Γιαννιώτης αμυντικός ξεκίνησε προπονήσεις (ανά τακτά διαστήματα συμμετείχε σε αυτές) ως μέλος των "οράνιε".

Ο Βαρτζιώτης, που επιστρέφει στην αγωνιστική δράση μετά από αποχή ενός έτους, σε δηλώσεις του στο passports.gr ανέφερε: "Μέσα σε ελάχιστο χρόνο συμφωνήσαμε προφορικά με τη διοίκηση της Κρανούλας και απομένουν μόνο οι υπογραφές. Ήρθα σε μια ομάδα που έχει υψηλούς στόχους και φιλοδοξίες και αυτά τα δύο με έκαναν να πω το ναι αφού θέλω να αγωνίζομαι σε ομάδα που να έχει στόχους πρωταθλητισμού. Αν και έχω αποχή ενός χρόνου από τα γήπεδα θέλω να βοηθήσω την Κρανούλα να πετύχει τους στόχους της".

Όσον αφορά τις αποχωρήσεις, η μόνο σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται του τερματοφύλακα Λόλα, ο οποίος ζήτησε από τη διοίκηση να φύγει, με το ρεπορτάζ να τον φέρνει κοντά σε συμφωνία με τον Πανηλειακό.

Από την άλλη, στάσιμο παραμένει το θέμα της μεταγραφής του Ξενοφώντα Γήτα, ενώ επέστρεψε στην ομάδα ο Κάκαβος ο οποίος είχε αποχωρήσει την περσινή περίοδο λόγω διαφωνίας με τον πρώην προπονητή Γιώργο Λαδιά.

Επιμέλεια: Χρήστος Καλύβας

Στην πλέον δύσκολη θέση, αν και ουδείς εκ των δύο δείχνει να χάνει την αισιοδοξία του, είναι ο Ιωνικός και ο Εθνικός. Οι δύο ΠΑΕ έχουν ήδη απολογηθεί στην Πειθαρχική Επιτροπή, μέχρι αύριο θα καταθέσουν υπομνήματα και την Πέμπτη αναμένεται η απόφαση.

Αν προκύψει υποβιβασμός θα κάνουν έφεση, όμως, αν στο μεταξύ ο Ηρακλής οριστικά και αμετάκλητα οδηγηθεί στη Football League με απόφαση κατάληψης της τελευταίας θέσης της βαθμολογίας στη Super League, τότε δημιουργείται οριστικό δεδικασμένο.