Σαν να βρίσκεσαι, ξαφνικά, από τη βαριά ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης σε ένα πευκόφυτο μέρος και να αναπνέεις με ανακούφιση. Αυτό μου θυμίζει η επιλογή του Άγγελου Αναστασιάδη για τον πάγκο του ΠΑΣ.
Η κατάσταση με τις επιλογές του Ντεμόλ το τελευταίο διάστημα λειτουργούσε όπως η επιβαρυμένη από τους ρύπους ατμόσφαιρα. Ναι μεν αναπνέεις κυκλοφορώντας στο κέντρο, αλλά δυσφορείς.
Πολλά έχουν γραφτεί κι ακόμα περισσότερα έχουν ειπωθεί από τη στιγμή που ο Ντεμόλ από παρόν έγινε παρελθόν κι ο Άγγελος Αναστασιάδης ανέλαβε την τεχνική καθοδήγηση του «Άγιαξ της Ηπείρου».
Κι επειδή δεν θα βγάλουμε άκρη με όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ας αρκεστούμε σ’ αυτά που ξέρουμε: Ο Αναστασιάδης ασχολείται με την μπάλα πρώτα διότι τη γουστάρει (είμαι άρρωστος με το ποδόσφαιρο είπε) και μετά επειδή ζει απ' αυτή, το έκανε και ως παίκτης, από χόμπι. Κι αυτό μπορεί να μην είναι εχέγγυο επιτυχίας, αλλά είναι μια καλή αρχή.
Διότι αν δεν πετύχει, με άλλα λόγια αν δεν παραμείνει η ομάδα στην κατηγορία, για τον ΠΑΣ θα είναι μια επανάληψη του ίδιου έργου που έχει ξαναπαιχτεί στις οθόνες μας με πρωταγωνιστές πολλούς κυρίους. Για τον ίδιο όμως θα είναι πισωγύρισμα αφού η προπονητική του διαδρομή μέχρι τώρα χαρακτηρίζεται από επιτυχίες.
Αλλά όλα αυτά όμως δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτοσκοπός είναι να παίξει η ομάδα μπάλα, να αποκτήσει μια αγωνιστική ταυτότητα. Έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, ο οποίος της λείπει. Και μέσα απ’ αυτόν θα έρθει και η παραμονή. Όχι ευκαιριακά και συγκυριακά.
Ο Αναστασιάδης έχει μια συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία, του αρέσει να δουλεύει με νέα παιδιά και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους Έλληνες προπονητές. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων αν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο νέο του ρόλο. Σε καμία όμως περίπτωση δεν θα πρέπει να κριθεί με το «καλημέρα».
Όσοι τον γνωρίζουν, πάντως, καλά δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία ότι θα πετύχει. Ο Αναστασιάδης πάντοτε διακρινόταν για τη σεμνότητα, τη σοβαρότητά του, αλλά και για την απόλυτη αφοσίωση στη δουλειά του ως ποδοσφαιριστής παλαιότερα και ως προπονητής τώρα. Μια δουλειά εξαιρετικά δύσκολη, ακριβώς επειδή είναι σύνθετη.
Θεωρώ ότι αποτελεί επένδυση για τον ΠΑΣ και για όποιο σύλλογο τον εμπιστευόταν. Αναλαμβάνει τους «κυανόλευκους» σε μια πολύ δύσκολη όσο και κρίσιμη φάση. Πέφτει δηλαδή απευθείας στα βαθιά, με την παραμονή στην κατηγορία να αποτελεί μονόδρομο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει το μοναδικό κριτήριο με το οποίο θα αξιολογηθεί η δουλειά του να είναι αν ο ΠΑΣ σωθεί ή όχι. Ο Αναστασιάδης έχει πολλά να προσφέρει στο σύλλογο, όπως κάθε προπονητής με όρεξη για δουλειά, γνώσεις και σοβαρότητα.
Θέλω να ελπίζω ότι όσοι έχουν λόγο στην ΠΑΕ και ευτυχώς ή δυστυχώς είναι αρκετοί, θα συμφωνήσουν τουλάχιστον σε ένα πράγμα: Ότι ο Αναστασιάδης είναι κεφάλαιο για τον ΠΑΣ που πρέπει να αξιοποιηθεί σε βάθος χρόνου και με πολλούς τρόπους.
Και από τη στιγμή που η διοίκηση αποφάσισε να αλλάξει τον προπονητή σωστά έπραξε και πήγε σε αυτή τη λύση. Αν ερχόταν ξένος τεχνικός έχω την αίσθηση ότι θα απαιτούσε -λογικά- πίστωση χρόνου, κάτι που θα ισοδυναμούσε με καταστροφή τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Από την άλλη, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο ΠΑΣ αλλάζει τόσα χρόνια προπονητές σαν τα πουκάμισα. Τι μας έμεινε από όλους αυτούς; Καλό ερώτημα. Ο Όγιος και ο Ντεμόλ είχαν ένα πλάνο, πέτυχαν το στόχο της ανόδου και τίμησαν το «ψωμί» του.ς Ο Αναστόπουλος και μόνο που δούλεψε τόσες φορές με αξιοζήλευτα αποτελέσματα, αποτελεί σημείο αναφοράς.
Οι υπόλοιποι δεν προσέφεραν σχεδόν τίποτα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς κινούνται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.