Όταν είναι -πολλές φορές- δύσκολο να μιλήσεις για έναν αγώνα (όσον αφορά το τεχνικό του μέρος) ακόμα και μία- δύο μέρες πριν διεξαχθεί, τι μπορείς να πεις για τη συνολική πορεία μιας ομάδας από την έναρξη του πρωταθλήματος μέχρι το φινάλε του;
Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι αγώνες είναι διπλοί (μέσα- έξω), ενώ τα διάφορα «μαγειρέματα» και παζάρια που πάντοτε λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια των πρωταθλημάτων έχουν τη δική τους ξεχωριστή σημασία. Και μέσα σε όλα αυτά ας μην ξεχνάμε τον παράγοντα τύχη. Κάτι που όχι μόνο δεν κάνει τις ομάδες που συμμετέχουν να νιώθουν έστω και λίγο άνετες, αλλά ούτε και να απολαμβάνουν πάντα «δικαιοσύνη».
Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι το σύστημα και δε θα το αλλάξουμε εμείς, ούτε βέβαια και θα απαξιώσουμε ένα ολόκληρο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, όπως αυτό της Super League, έστω κι αν φρόντισαν γι’ αυτό ήδη οι διοργανωτές του.
Το τι θα δούμε, όμως, είναι ένα μυστήριο. Χωρίς να μεμψιμοιρούμε και γνωρίζοντας ότι η προσπάθεια για διάκριση «εξιτάρει» τους παίκτες και τους προπονητές των ομάδων όσο και εμάς, η σκληρή «καθημερινή» ποδοσφαιρική πραγματικότητα μπορεί να εκφυλίσει οποιαδήποτε προσπάθεια.
Όταν βλέπουμε ότι, ενώ βρισκόμαστε στην αρχή του πρωταθλήματος και τόσο το βαθμολογικό άγχος όσο και η κούραση δεν θα πρέπει να κάμπτουν τους παίκτες, πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, τότε τι να υποθέσουμε πώς μπορεί να συμβεί στη συνέχεια; Δεν φέρνουμε την καταστροφή, ούτε μεμψιμοιρούμε. Απλά, η καθαρά αγωνιστική κρίση που προκύπτει από τη δυναμικότητα του ΠΑΣ Γιάννινα σε σχέση με τους αντιπάλους του πολύ μικρή αξία έχει αυτήν την εποχή.
Στον αντίποδα, θα έπρεπε να είναι κανείς από σχετικά αισιόδοξος έως το εντελώς αντίθετο του Μάρκου Αυρήλιου (του αυτοκράτορα και στωικού φιλόσοφου που ύμνησε τη ματαιότητα της ύπαρξης) για να πιστέψει ότι ο «εκμοντερνισμός» του ΠΑΣ Γιάννινα σε φιλοσοφία ανάπτυξης θα μπορούσε ποτέ να ολοκληρωθεί χωρίς το παραμικρό τίμημα.
Η παραγωγή παιχνιδιού από τα άκρα που επιχειρεί ο Ντεμόλ είναι οπωσδήποτε ένα βήμα μπροστά (και -με ποδοσφαιρική λογική- μακροπρόθεσμα πιο ασφαλής επιλογή) από την «εξάρτηση» μιας ομάδας από τη φόρμα, τις εμπνεύσεις ή και, απλώς, την ποιότητα ενός άντε δύο παικτών. Δεν είναι, ωστόσο, κάτι που στην πράξη εφαρμόζεται άψογα με ευκολία ή άμεσα και, επιπλέον, χρειάζεται οπωσδήποτε τουλάχιστον ένα αμυντικό χαφ με μεγάλη μπαλιά - και τέτοιο δε φαίνεται να είναι ούτε ο Κεϊτά ούτε ο Λίλα.
Επιπλέον, όταν απέναντι βρίσκεται μια ομάδα με καλή φυσική κατάσταση, εμπεριέχει πάντοτε τον κίνδυνο να... «μπλοκάρεις» εκεί στα άκρα και μετά, αφού κουραστείς, να μην μπορείς να φτιάξεις παιχνίδι με τίποτα. Εν κατακλείδι: Οι όποιες αρετές και αδυναμίες του ΠΑΣ θα φανούν σύντομα στο γήπεδο!
Υ.Γ. Ενδιαφέρον είχε η έναρξη του πρωταθλήματος της Super League! Ένα πρωτάθλημα με πέντε αντί για οκτώ αγώνες! Με 13 ομάδες επειδή κανένας δεν γνωρίζει τις υπόλοιπες τρεις. Κοινώς, γελοιότητες σε υπερθετικό βαθμό...